نمیدونم چه سریه که تو ماه خرداد که دیگه روزای آخرش رو داریم میگذرونیم اصلا حس وبلاگ نویسی بهم دست نداد.
الان که داشتم دقیق تر نگاه میکردم دیدم مثل اینکه همین حس به دوستام هم دست داده!!! چون اکثرا درطول یک ماه فقط یه دونه پست گذاشتند....
شاید بهونه ی من برا تنبلی تو ننوشتن وبلاگ دخملی اسباب کشیمون به کرج باشه!!!! درسته که یه اسباب کشی مثل بقیه بود اما درحقیقت خیلی با قبلی ها فرق داشت! و اون هم عدم حضور جناب همسر در تمام مراحل کار بود!
احمد دقیقا همزمان با موعد جابجایی ما شغلش رو تغییر داد. و خوب همه میدونن که تغییر شغل کل زندگی رو کن فیکون میکنه!
درنتیجه حساااااااااااابیییییییی درگیر بود و هست. و تقریبا همه ی مسوولیت خونه به دوش من افتاد. اما مثل همیشه مامانم حامی و پشتیبان بزرگ من بود و نذاشت خیلی بهم سخت بگذره! کاش میشد زحمات مادرها رو یه جوری جبران کرد!!!!
خوب دیگه ناگفته پیداست که آوا این وسط ممکنه چجور شیطونی هایی بکنه!! همیشه یک نفر دربست باید چهار چشمی هوای آوا رو میداشت. البته جا داره همینجا از خواهرهای احمد هم یه تشکر خیلیییییی ویژه بکنم. واقعا برام سنگ تموم گذاشتن و روز اسباب کشی کلی تو زحمت افتادن. همون روز با کمک اونا خونه فرم اصلیش رو پیدا کرد.
هنوز هم بعد از گذشت دو هفته از ورود ما به خونه ی جدید به علت مشغله ی زیاد احمد پرده هامون نصب نیستن که این شده یه دغدغه ی بزرگ ذهنی من!
اما آوا:
هر روز ساعت ۷.۳۰ باباش برش میداره مبره تحویل مامانم میده. ساعت ۴ خودم میرسم خونه ی مامانم که اغلب آوا تو اون ساعت خوابیده. صبر میکنم بیدار میشه. میریم خونه ی خودمون. اونجاست که پروژه ی من تازه شروع میشه. میام غذا درست کنم، نظافت کنم، خونه رو مرتب کنم (از اونجایی که متراژ خونه نزدیک ۲۰۰ متره واقعا کار نظافت و رسیدگی بهش وقت گیره). تا سرم میخواد به کاری گرم بشه میبینم واااااااایییییییییییی آوا از میز کشیده بالا!!!! دو پا دارم و دوتای دیگه قرض میکنم و میرم از رو میز برش میدارم.
میام تو آشپزخونه که میبینم اومده لباسم رو میکشه و میگه نچ! نچ! نچ!
میرم میبینم کل کتابهای طبقه ی پایین کتابخونه رو ریخته رو زمین. مشغول مرتب کردم اونا میشم که میبینم یه صدای بلند از تو آشپزخونه اومد!!!! تندی میرم میبینم آوا هرچی دیگ و قابلمه داریم از تو کابینت ریخته بیرون!
تا دارم اونا رو مرتب میکنم میبینم آوا پورد ماشین رو برداشته و ریخته رو زمین و داره با انگشتای کوچیکش پخششون میکنه و کلییییییی از این کار لذت میبره. 
منم که میبینم کار از کار گذشته میذارم حسابی حظش رو ببره و بعد مشغول تمیز کردن میشم.
دیگه کارای دیگه اش که از پریز کشیدن دوشاخه ها و پخش کردن اسباب بازیهاش رو زمین و در کمدها رو باز کردن و ریختن وسایل مخصوصا پونز رو زمین و منقش کردن همه ی شیشه های خونه به رد دستاش و ... بماند!
اون روز باباش ایستک خورده بود و یادش رفته بود بندازتش دور! منم تو آشپزخونه سرم به کار خودم گرم بود که دیدم از پشت سرم صدای خورد شدن شیشه اومد! برگشتم دیدن وااااااایییییییییییی شیشه ایستک خورد شده و آوا وسطشون ایستاده و داره عقب عقب میاد! زهره ام ترکید. بچه رو رو هوا قاپیدم. باور کنید اگه یک ثانیه دیرتر واکنش نشون داده بودم یک فاجعه درست میشد.... اونجا بود که باور کردم خدا برا هر بچه یه فرشته ی نگبان هم فرستاده زمین!
خلاصه اینکه من تو این روزا حسابی درگیرم و درکنار اینا کار اداره دیگه برام طاقت فرسا شده! دلم میخواد یه ماهی رو تو خونه بمونم و تجدید قوا کنم. بیصبرانه منتظر مرخصی های تابستونی هستم. اگه موافقت کنن میتونم یکی دو هفته ای رو تو خونه بمونم. برام دعا کنین
اینم یکی دوتا عکس از آوا تو پارک بعد از برگشتم از دکترش. رفته بودیم برا چکاب. اونجا هم اینقدر گریه کرد که دکتر نمیدونم معاینه کرده و نکرده گفت برین!!!
فقط فهمیدم که یک سانت به قدش اضافه شده. البته واکسن هم زد. واکسن مننژیت. فکر کنم این ماه هم باید واکسن آبله مرغون بزنه...
چند تا لطیفه از غضنفر