اولین پست

اول از همه

به نام خدا

و بی مقدمه میرم سراغ حرفام:

قبلا جای دیگری می نوشتم. هنوز هم اونجا می نویسم. ولی جایی می خواستم برای حرفهای درگوشیم. حرفهایی که در گوش خودم زمزمه می کنم. نه هیچ کس دیگه. پس لطفا الکی گوشتون رو به در اینجا نچسبونید. چون چیزی نمی شنوید.

چند وقته که خیلی داغونم. نه بی انصاف نباشم. خیلی داغون نیستم. یه کم داغونم. باید حرف بزنم.

امروز رفتم بانک تا این پول لعنتی رو که یک ماه روی میزم افتاده بود بریزم توی حسابم. که کاش نمی رفتم. رفتم توی بانک. دفترچه رو که برام چاپ کرد و بهم داد، دیدم موجودیم با حساب کتابم نمی خونه. یه گوشه کنار یه پیشخون وایستادم و یه نگاه سرسری کردم. باز هم متوجه نشدم. گفتم باید سر فرصت چکش کنم. اومدم بیرون. چند جای دیگه کار داشتم. 10 دقیقه ای گذشت. چشمام از آفتاب داشت می سوخت. داشتم حس می کردم که داره قرمز میشه. چون سردردم هم شروع شده بود. با خودم گفتم، خب احمق عینکت رو بزن. ولی اون تو دستم نبود. آره جا گذاشته بودمش. سریع برگشتم. نبود. یادمه که تو بانک دستم بود. ولی برگشتم، اونجا هم نبود. مطمئن بودم که تو بانک جا گذاشتم. 10 دقیقه هم نشد. به رییس بانک گفتم. گفتم که گرون بود. دلم می سوزه. میشه فیلم دوربینها رو بیبینی؟ گفت آخر وقت بیا تا نگاه کنم. آخر وقت رفتم. فیلم دوربینها رو با هم نگاه کردیم. تا وقتی که کنار پیشخون بودم، دستم بود و اونو اونجا گذاشتم و بیرون رفتم. مثل احمق ها. پشت سر من یه مرد پیرهن آبی که پیرهنش رو انداخته بود روی شلوارش وارد شد و رفت سمت همون پیشخون و یه چیزی نوشت و عینک رو برداشت و خارج شد. به همین راحتی. نه اسمی، نه نشونی، نه حتی یه تصویر واضح! فقط یه مرد با پیرهن آبی که روی شلوارش انداخته بود.

عینک رو از پول زحمت کشیدن خودم خریده بودم و خیلی دوسش داشتم. با اولین حقوقم خریده بود و براش جون کنده بودم. کجاش حروم بود که به این راحتی از دستم رفت؟!