به نام خدا
۱- خیلی بحث های معنای زندگی، فلسفه ی زندگی را گوش کردم و کتاب هایی در این رابطه خواندم و خیلی هم فیلم معنا گرا دیده ام. اما الان حرفم چیز دیگری است ...
۲- معنای زندگی واقعا در پول نیست. اشتباه نشود، من آدم همین شهرم و قریب ۲۶ سال هم از خدا عمر گرفته ام ... و می فهمم تا حدودی، که بدون پول زندگی سخت است. ولی واقعا معنای زندگی در پول نیست.
۳- دوست دارم کانکریت حرف بزنم. حرف های کلی و انتزاعی باشه برای مقاله ها و همایش ها! من یک کار پاره وقت می کنم. کارم هم تقریبا خیلی پیچیده نیست. حقوق نسبتا خوبی هم دریافت می کنم خدا رو شکر آنقدر که می توانم ادای یک دختر پرفکت تهرانی بالای شهری رو در بیارم، بی کم و کاست. اما دلم نمی خواد. نه اینکه زاهد یا مومنم، نه اینکه نمی توانم، نه ... یعنی برای من ارضا کننده نیست. یعنی لذت نمی برم از این اداها ... یعنی منو اقناع نمی کنه. یعنی احساس می کنم یه چیزی کمه
۴- چند هفته پیش یکی از بچه های کلاس زبان، جریان بیرون رفتنشون رو با خواستگارش برام تعریف می کرد(این نوع تعریف کردن ها که من تصور می کنم بیشتر در میان خانم ها اتفاق می افته بعضی اوقات می تونه خیلی زیان بار باشه. گفتن همه چیز حتی به یه دوست هم خالی از اشکال نیست) گفت رفتیم یه رستوران گرون قیمت و غذای مفصل و بسیار گران قیمتی خوردیم. بعد طرفش گفته بود که ببین من تو رو بعدا تو زندگی مشترک نمی برم یه همچین جایی . بعد دوستم می گفت به من خیلی بر خورد، چون اگه پول نداشت لجم نمی گرفت، اما وقتی با آزرا می یاد دنبالم و خونه و ... داره، این یعنی خساست ... فارغ از اینکه من بخوام به این ماجرا بپردازم، یک چیزی خیلی ذهنم رو درگیر کرد و اون پررنگ بودن این قضیه برای دوستم بود ... قبول دارم که بسیاری از دخترهای تهرانی ملاک هاشون برای ازدواج پول و تیپ طرف هست، و بقیه ی چیزها علی السویه ... می گفت می خوام نقد و بگیرم و نسیه رو رها کنم، اخلاق طرف و علاقه اش رو نمی تونم اندازه گیری کنم، اما پول و قیافشو می تونم.
۵- راحت بگم حالم از محاسبات اینچنینی بهم می خوره ... عملا هم توی زندگی آدم چنین محاسباتی نبودم. بعد هم اون ضرب المثل هم که می گه به خوشگلیت نناز که به یه تب بنده ، به پولت نناز که به به شب بنده ... نمی خوام بگم که من همون دختر ۱۸ ساله ام که فکر می کردم که می تونم با چمران رو یه زیلو زندگی کنم، چون نیستم و اون موقع هم نبودم و تصورم از زندگی درست نبود. اما می دونم که می خوام زندگی رو با عمقش تجربه کنم، نه اینکه برم رستوران و اون لباس مارک دارو بپوشم و ... دلم می خواهد خود زندگی رو نفس بکشم، با تمام معناش با تمام وسعتش ...
۶-من یه جمله ی واقعا عاشقانه رو(تکرار می کنم واقعا عاشقانه، چون هر چند خیلی ساده ام اما بلوف های دم دستی کوچه بازاری رو تا حدود زیادی می فهمم) به صد بار رستوران رفتن آنچنانی و دریافت هدیه های آنچنانی تر ترجیح می دهم.
یا حق
چند تا لطیفه از غضنفر