وقتی بچه بودم به ندرت دیده میشد که با دخترا بازی کنم و بیشتر روز با پسرا بازی میکردم..
نمیدونم چرا شاید هیجان بازیامون بیشتر بود....
همه روزای بچگیم که بازی میکردیم حتی خوشحالیا و غمهاشو دقیقا حس میکنم...
من از سه سالگی تو این محله ای که هستیم زندگی کردم تا الانی که در خدمت شما هستم...
وقتی به راهنمایی رسیدم کم کم دوستامو از دست دادم یعنی اونا از اینجا رفتن و من موندمو
یه مشت دختر لوس که با زمین افتادن جیغشون میرفت هوا....رسید که فقط دو تا از بچه ها موندیم..
دیگه حس بیرون رفتن و بازی کردن نداشتم....من تا دوم راهنمایی تو خیابون با دوستام بازی میکردم...
بعدشم خجالت میکشیدم برم بیرون و دیگه کسی نبود وگر نه بازم میرفتم تو کوچه...
بگذریم..دو سه روز پیش یکی از دوستای دوران ابتداییمو دیدم یه پسری به نام احسان...
اولش شک کردم ولی وقتی یه ذره بیشتر دقت کردم دیدم بللللللللله خودشه...
چقدر خوشحال شدم از دیدنش...چقدر بزرگ شده بود من قدم ۱۷۰ اون از منم بلندتر بود...
خوش چهره و هیکلی و باوقار و یکم مغرور....زمان چقدر ادمو عوض میکنه البته اون هنوزم
ته چهره ای از بچگیشو همراه خودش داشت...به خاطر همین شناختمش...
دلم میخواست بدونم اونم منو شناخته یا منو یادش رفته..
اون جلو راه میرفت و من پشتش با یه اختلاف ده متری داشتم میرفتم سمت خونه....
دمه اپارتمان پیش دوستاش واستاده بود که چشمش به من خورد....
همچین با تعجب نگام میکرد که همه متوجه نگاهش به من شدن...
بعد از چند ثانیه به خودش اومدو روشو اونور کرد...مامانمو دیدم که با زنداداشم اومده بودن
بچه هارو بیرون بچرخونن و منم به همون بهونه پیششون واستادم...
متوجه نگاهاش میشدم دوست داشتم بهم سلام میکرد یا حداقل یه سری به عنوان سلام تکون
میداد ولی خبری نبود....
میخواستم که خودم قدم جلو بزارم و خودمو معرفی کنم و باهاش چند کلمه ای حرف بزنم که به
خودم اومدم که بیخیال دختر وقار و متانتت کجا رفته بزار اگه میخواد خودش بیاد جلو....
خیلی کم میاد بیرون نمیدونم چرا!؟ولی هنوز قیافش از جلو چشمم نرفته و دوست دارم دوباره ببینمش و یاد
دوران بچگیامون کنیم...
یه بار دوچرخمو واسم درست کرد و منو از خشم داداشم دور کرد اون شب چقدر گریه کرده بودم...
اومد گفت اینجوری خونه نرو بزار درستش کنم....
هیچ وقت کمکشو یادم نمیره....
چند تا لطیفه از غضنفر