همیشه همینم ، همینجوری که وقتی چنین خبری دربارۀ یکی از دوست داشتنی هام میشنوم نمیفهمم چی شده ورفتارم طوری میشه که انگار اصلاً چیزی نشده . یه کم که میگذره کم کم میفهمم که نه، انگاری یه چیزایی شده ! و هر چی بیشتر میگذره بیشتر پی میبرم که اون لبخندای مهربون و قطره های اشک بی دلیل حالافقط خاطره اش مونده ...
اما چقدر باورم نمیشه ! هنوز باور نکردم خانومقیصر خواهی که همیشه دوستش داشتم ، استاد آروم و مهربونی که صبرش برام ستودنی بود و " دیدن " رو بهم یاد داد ، جز یاد وخاطره ای دیگه نیست ...
حتی راهروهای شبکه و کلاسای باشگاه هم دلتنگی میکنن ، حالا میفهمم در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم ...
پ.ن : درباره خودش نوشته بود :
من هم یکی هستم مثل همه؛ اول یک شماره شناسنامه داشتم 5 رقمی. حالا کد ملی دارم 10 رقمی...اعتقاد دارم آدمی وقتی می میرد که بخواهد بمیرد.اما تولدش به خودش ربطی ندارد.
به همین دلیل هر صبح این عبارت را تکرار میکنم:
سپاس خدا را که مرا به این راه هدایت کرد و اگر او هدایت نمیکرد من از هدایت شدگان نبودم.
چند تا لطیفه از غضنفر