تقريباً ده سالي از آن ماجرا مي گذرد.تازه وارد دنياي نوجوانيوسركشي شده بودم.پدر مرحومم صد دفعه به من گفت كه پسر جان كار بدرد تو نميخورد.برو دنبال درس خواندن.درسَ ول نكو.بچه جان كارگري عاقبت نداره....وليكو گوش شنوا.من هم مي خواستم كه مثل بچه هاي همسايه كه هر هفته چند صدتومان ته جيبشان پول بود .پول داشته باشم.خوب رفتم سر كار.مطابق معمولشدم شاگرد گچمالي.يك هفته از كار كردنم نگذشت كه گير مامورهاي نيرويانتظامي ايران كه بين ما مردم مهاجر معروف به افغاني بيگير استافتادم.(بعد از آن هم پنج بار ديگر هم گير افتادم)القصه كه كارت شناساييهمراهم نبود ومرا مستقيم به اردوگاه چهار چشمه بردند.اين شد آغاز آشناييمن با دنياي واقعي .واين شد آغازي براي من در پروسه اسلام شناسي (چون همهآن سي نفري كه داخل كانتينر آهني بوديم، از پيروجوان درباره اسلام وحرمت مسلمان و...حرف مي زديم والبته اين وسط من كه تازه يكنوجوان دنيا نديده بودم ،فقط گوش بودم) . وتازه فهميدم كه نگاه به مظلوم در كشورمسلمان با داعيه حمايت از مظلومان جهان يعني چه.
روز وشب اخبار تلوزيون از مردم فلسطين وغزه واسرائيل جنايتكارحرف مي زد واز وظيفه خطير الهي جمهوري اسلامي در برابر مظلومان جهان و...وتازهمن آنجا بود كه فهميدم كه كلمه مظلوم يك مشترك لفظي است و به يك معنا برايهمه بكار نمي رود.تازه فهميدم كه من مظلوم نيستم. عوض كربلايي، پيرمردي كه داخل ميني بوسي كه ما را تا اردوگاه چهارچشمه آورد ،و يك سيلي آبدارخورد مظلوم نيست ، آن هم از دست سرباز وظيفه لاغر وقد كوتاهي كه وقتي حرف مي زد آب دهانش اينطرف و آنطرف مي پاشيد .و وقتي يكي از جوانها اعتراض كرد با قنداق تفنگ محكم به سرش كوبيد وفحش مي داد كه ريدم تو دهن سگ افغانت و.....(معذرت كه اين الفاظ ركيك رانوشتم ).نه ما مظلوم نيستيم چون مظلوم جايي درست استعمال مي شود كه ظالميباشد ولي كو ظالم؟حكومت مال امام زمان وولايت از طرف خدا.اينجا مگر مي شود ظلمي صورت بگيرد؟
يك هفته تمام در اين بهشت مهمان بودم .داخل كانتينري كه برايده نفر درست شده بود وما بلطف وكرم سربازان گمنام سي نفري داخل كانتينر،روز را شب مي كرديم.سر نوبت براي خواب پاها را دراز مي كرديم .و فضايداخل كانتينر البته كه خوب بود .خوب خوب .فقط پر بود از بوي نسوار هاييكه قاچاقي به داخل كانتينر آورده شده بودند وبعد از استعمال زير موكتهايپر از لجن وكثافت تُف شده بودند.بوي ادرار راهم اضافه كنيد.پير مردي پشتون كه مرض قند داشت وبايد چندين مرتبه در طول شبانه روز براي دفع ادرار به دستشويي مي رفت وبا وجودي كه سربازها از بيماري او مطمئن بودند به او كمتر اجازه اينكار را مي دادند.خب بعدش چي ؟؟... گرماي تابستان وكانتينري آهني وسط آفتاب داغ وسي نفر ( نه مظلوم )داخل يك محفظه ده نفري.
روز اول كمي (دو سه قطره اشك)از سر ترس گريه كردم .
امروز بيست وسوم تير بود ومن ياد آن بيست وسوم تير افتادم.يادعباس كه داخل كانتينر با هم رفيق شده بوديم.جواني محكم وداش مشدي .من كهدلم قرص بود كه عباس با من است .ياد مادر عباس كه وقتي آمد دم درب اردوگاهوما كه در كانتينر چهارم بوديم وحدود صد وپنجاه متري بادرب اصلي اردوگاه فاصله داشتيم او را نگاه مي كرديم.پيرزن از تاكسي اي كه كرايه كرده بودتاپياده شد .افسر نگهبان رفت سمتش و از اوچيزهايي پرسيد .ظاهراً مثل اينكهسوال كرده بود كه برگه آزادي پسرش را آورده يا نه ومثل اينكه پيرزن كه از اين كارهاي اداري خبر نداشت .گفته بود :نه، كه يك دفعه من وعباس ديديم كه چطور سر مادرش داد مي زند كه زود باش بروگمشو زنيكه .......به احترام رفاقت با عباس بقيه اش را نمي نويسم.پيرزن از ترس تا خواست برگردد تَيَقش (عصايش)ليز خورد وبه زمين افتاد.به زحمت بلند شد.رفت داخل تاكسي نشست.
پيرزن گريه كرد.
عباس گريه كرد.
عباس ،رفيق محكم وداش مشدي من .مثل نيلغه (طفل شيرخوار)گريهكرد.او جلو سي نفر بلند بلند گريه مي كرد.ديگر از غرور جواني او خبرينبود.جلوي چشمش وچشمم .به مادرش بي احترامي شد.
عباس (نه مظلوم) بود.
مادرش (نه مظلوم )بود.
من دو سه قطره از سر ترس اشك ريختم وگريه كردم ولي عباس بخاطر هتك حرمت ناموسش گريه مي كرد.
گريه هم به يك معنا نيست . مظلوم هم به يك معنا نيست.
امروز بيست وسوم تير ماه 1389بود.آن روز بيست وسوم تير ماه 1378بود.
بيست وسوم تير ماه هم به يك معنا نيست.
خدايا ديگه بيست وسوم تير ماه را تكرار نكن.الهي آمين.
دعاي مظلوم رد خور نداره ولي حيف كه نه من مظلومم ،نه عوض كربلايي ونه عباس ومادر عباس.
چند تا لطیفه از غضنفر