جای خالی هیجان- نوشته الهام سید حسینی
ورود
افق دشت ساعتها بی هیچ نظاره ائی پی نظاره ائی ناب عبورسکوت را از بالای سرش تاب می آورد . بکر نبود ، جائی بین آسمان و زمین ایستاده بود؛ درختی باشکوه که شکوهش هیچ نمود نمی یافت مگر وقتی که نظاره گری ، عابری یامعشوقی از زیرش می گذشت .تصویر بی بدیل طبیعت آنجا که آسمان آبی ترین نگین بود ، زمینسبزترین گوهر و قامت ایستاده کوهی سفید با شکوه ترین عارضه ... هیچ تما شا گرینداشت ... چیزی از قاب بیرون مانده بود .
فکر می توانست برای جای خالی هیجان تصویری شایسته بیافریند؛ تصویر عبور شتاب زده کامیونی که در پیچ و تاب جاده ائی نا هموار بالا و پائین میرود . یا تصویر بر خورد دو دوست که اینک گذشت زمان را بی اثر می کنند .تصویرهمچنین می تواند صدای کودکانه ائی خنده ائی شاد باشد در میان بازوان پدری مهربان ویا حتی می تواند بدرقه حزن آلود مرده ائی باشد بر روی شانه های گروهی سیاه پوش....
هر چه باشد سکوت نباشد ، موج باشد ، حس تاب خوردن علف زاردر دستان لرزان باد باشد ، درخشش زرد گون آفتاب در میان خوشه های گندم یا چکیدنبارانی نرم و لطیف بر خاکی تشنه.
هر چه باشد یکنواخت نباشد ، مثل رقص باشد ، موزون و جذاب .واقعی باشد مثل سردی برف.
فکر می توانست برای جای خالی هیجان تصویری شایسته بیافریند... شایسته ؟! خدای من شایسته ؟!
فکرنمی توانست آنچه را که او دید بیافریند، مطمئن نبود کهاول دید یا شنید. شاید هم هیچ کدام، ابتدالحظه ائی خلاء او را حس کرد بعد او خلاء را فهمید .مثل این بود که درون هیچ افتادهاست هیچ به معنای واقعی هیچ بود .هیچتکانی ، هیچ حسی ، هیچ هیجانی ، هیچ باوری ،هیچ فکری ، حتی زمین زیرپایش ... هوایاطرافش ... خون درون رگهایش ... آنها هیچ کدام وجود نداشت. وجود نداشت . چیزی که وجود داشت تکانی شدید بود با گرمائی ساختگی با نوری کدر.این چیزی بود که از قاب بیرون مانده بود و ای کاش هرگز وارد قاب نمی شد .
وقتی به زمین می افتاد دید که انفجار یا چیزی شبیه به آن ــهرگز به زمین چسبیدن موشک را ندیده بود ــ همه قاب دوربین اش و همه قاب چشمانش راپر کرده است .
چند تا لطیفه از غضنفر