لیلی

ليلي
چشمت خراج سلطنت شب را
از شاعران شرق
طلب ميكند
من آبروي عشقم
هشدار... به خاك نريزي

پر كن پياله را
آرامتر بخوان
آواز فاصله هاي نگاه را
در باغ كوچه هاي فرصت و ميعاد.

بگشاي بند موي و بيفشان
شب را ميان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب!

رمز شبان درد شعر من است
گفتي:
گل در ميان دستت ميپژمرد
گفتم:
خواب
در چشمهايمان به شهادت رسيده است
گفتي كه:
خوبتريني ،


آري....، خوبم!
آرامگاه حافظم
شعر ترم
تاج سه ترك عرفانم
درويشم،
خاكم!!
آينه دار رابطه ام، بنشين
بنشين، كنار حادثه بنشين
ياد مرا به خاطره بسپار
اما...
نام مرا،
بر لب مبند كه مسموم ميشوي
من داغ ديده ام،

ليلي
از جاي پاي تو
بر آستانه ي درگاه خوابگاه
بر آستان درگاه
بوي فرار مي آيد
آتش مزن به سينه ي بستر
با عطر پيكر برهنه ي سبزت
بنشين
بانوي بانوان شب و شعر
خانم

ليلي
كليد شهر در سينه بند توست
آغوش باز كن
دست مرا بگير
از چهار راه خواب گذر كن
بگذار بگذريم زين خيل خفتگان
دست مرا بگير تا بسرايم:
در دستهاي من
بال كبوتريست!

ليلي
من آبروي عشقم
هشدار... تا به خاك نريزي
من پاسدار حرمت دردم
-چشمت خراج ميطلبد؟
آنك خراج:

ليلي
وقتي كه پاك ميكني خط چشمت را
ديوارهاي اين شب سنگين را
در هم شكسته ،آه... ، كه بيداد ميكني
وقتي كه پاك ميكني خط چشمت را
در باغ هاي سبز تنت، شب را -
آزاد ميكني

ليلي
بي مرز باش
ديوار را،‌ويران كن
خط را به حال خويش رها كن
بي خط و خال باش
با من بيا.... هميشه ترين باش!!

باريد شب
بارش سيل اشكها شكست
خط سياه دايره ي شب را!
خط پاك شد
گل در ميان دستم پرپر زد و فسرد
در هم دويد خط
ويران شد!

ليلي
بي مرز عشق بازي كن
بي خط و خال باش
با من بيا كه خوبترينم
با من كه آبروي عشقم
با من كه شعرم... شعرم... شعرم!
واي...
در من وضو بگير
سجاده ام، بايست كنارم
رو كن به من كه قبله ي عشاقم
آنگه نماز را،
با بوسه اي بلند، قامت ببند

ليلي
با من بودن خوب است
من ميسرايمت

شاعر: نصرت رحمانی

اینجا