اما گاهي ، حتي اولين باري كه انجامش ميديم شايد به بهترين شكل ممكن انجامش بديم
مثل من كه چند روزه باغبونم و افتادم به جون علف هاي هرز يه باغچه 60 -70 متري كه انگار تا حالا هيچ بني بشري توش پا نذاشته .
پيچك هاي سمجي رو كه بدجور به پر و پاي گل ها و درخت ها پيچيده بودن و معلوم بود كه رز هاي سرخ و سفيد با وجود اونها ناي نفس كشيدن نداشتن ، با هزار زحمت كندم ... و بعد تخم سبزي و تخم گل پاشيدم ...
احساس ميكنم وقتي تو باغچه ام متوجه زمان نيستم و حتي متوجه خودم! آخر شب كه وقت مي كنم نگاهي به خودم بندازم تازه اونوقته كه زخم و خراش هاي دستم رو ميبينم ...
آخ كه خوشبختي بعضي وقتها جز راه رفتن و سوت زدن و بوييدن يگ گل هيچ چيز ديگه اي نيست ...
پ ن :
يعني هيچ راهي نداره كه خودتونو نكشين واسه اينكه ما بيايم سايت شما رو ببينيم ؟؟؟
شما رو جون مادراتون كامنت تبليغي نذاريد ...