محمد بن عثمان، دومین نایب امام زمان (عج)، در شهر بغداد، 10نماینده داشت كه به او در كارهایش كمك می كردند. حسین بن روح هم یكی از آن ها بود. با این كه 9 نفر دیگر به محمد بن عثمان نزدیك تر بودند، اما او حسین بن روح را جانشین خودش كرد. حسین بن روح در زمان امام یازدهم هم از صحابه خاص بود. می گویند اولین توقیع از ناحیه مقدسه (اولین نامه از طرف امام زمان) در مورد او در ششم ماه شوال سال 305 هجری رسیده بود:
« ما او را می شناسیم. خداوند خوبی ها و رضای خود را به او بشناساند و او را با توفیقات خود سعادتمند گرداند. از نامه او اطلاع یافتیم و به وثوق او اطمینان داریم. او در نزد ما جایگاهی دارد كه او را مسرور می گرداند. خداوند احسان و نیكی خود را درباره او افزون كند. انه ولی قدیر، و الحمدلله لا شریك له و صلی الله علی رسوله محمد و آله و سلم تسلیما.»
ابوالقاسم حسین بن روح از یك خاندان بزرگ شیعه ایرانی بود به نام نوبختی. این خاندان در بغداد، مركز خلافت بنی عباس زندگی می كردند و با مردان دانشمند و رجال سیاسی شان، از شیعیان حمایت می كردند. حسین بن روح به دانش و خرد معروف بود و حتی اهل تسنن به او احترام می گذاشتند، اما او مجبور بود در مقابل مخالفان تقیه كند. شیعیان در این كه او نماینده امام است، تردیدی نداشتند. با این همه، چند نفر بودند كه از روی حسادت، مقابل او ایستادند. یكی از آن ها شخصی بود به نام شلمغانی كه از نمایندگان محمد بن عثمان بود. حسین بن روح در مدتی كه مخفیانه زندگی می كرد، شلمغانی را وسیله ارتباطش با شیعیان قرار داده بود، اما شلمغانی بعدها به كلی از راه برگشت و ادعای بابیت و بعد هم ادعای خدایی و پیغمبری كرد و آخرش به دار آویخته شد.
شیعیان در این كه او نماینده امام است، تردیدی نداشتند. با این همه، چند نفر بودند كه از روی حسادت، مقابل او ایستادند.
نایبان امام سعی می كردند توجه مخالفان را جلب نكنند، اما بالاخره شهرت حسین بن روح به نمایندگی امام و رسیدگی او به كارهای شیعیان، باعث شد 5 سال در زندان باشد. البته در ظاهر می گفتند به خاطر مالی كه به دیوان بدهكار بوده، او را به زندان انداختند. بعد از آزادی او، چون چند نفر از خاندان نوبخت در دستگاه حكومت به مقام و منصب رسیده بودند، دیگر كسی زیاد مزاحمش نمی شد و او به همان جایگاه و احترامی كه داشت، برگشت و تا آخر عمرش سرپرستی شیعیان را به عهده داشت.
چند تا لطیفه از غضنفر