او دیگر نه می‌خواهد برای ایران بازی کند و نه دیگر آن آویز را به گردن می‌اندازد. ارغوان که در دنیا به جز ایرانی‌ها همه "آراوانه" صدایش می‌کنند، پیش از این قهرمانی مهم در مادرید هم به تیم ملی فرانسه دعوت شده بود و همین سه هفته پیش در فدکاپ (تورنمنت بازی‌های ملی در تنیس زنان، مانند جام دیویس در مردان) در گروه بازندگان گروه جهانی، مقابل آلمان با پیروزی در یک بازی سهم بسزایی در نگه داشتن تیم ملی فرانسه در گروه جهانی داشت و بعد از پیروزی هم با کلاهی که رویش درشت نوشته شده فرانسه، این گونه پرچم "تری‌کلور" آبی و سفید و قرمز فرانسه را بالای سر برد و شادی کرد.
اصلاً ارغوان رضایی مگر در ایران بزرگ شده و در ایران تنیس یاد گرفته که حالا باید به او ببالیم و مدام "ایرانی‌الاصل" بودن‌اش را در بوق و کرنا کنیم؟ آیا می‌خواهیم نشان دهیم که او خون و رگ ایرانی دارد که به اینجا رسیده؟ یا می‌خواهیم بگوییم دختران ایرانی توانمند و شایسته‌اند و اگر به آنها میدان داده شود، می‌توانند میادین جهانی را فتح کنند؟ خب، مگر به یک دختری که در فرانسه بزرگ شده و در همان جا تنیس را آموخته و در مجموع بیش از چند ساعت در ایران توپ نزده و به سختی هم فارسی حرف می‌زند نیاز است تا این را ثابت کنیم؟ به نظر من تیم ملی فوتبال زنان ایران یا مثلاً لیلا ابراهیمی دونده، که با همه‌ی مکافاتِ ورزش کردن زنان و با همه‌ی این زیرساخت‌های افتضاح در اینجا به این مراحل رسیده‌اند و این قدر پیشرفت کرده‌اند، بیشتر نشان‌دهنده‌ی لیاقت زنان ایرانی‌اند تا ارغوان رضایی! او هم مثل خیلی از کودکان اروپایی و آمریکایی که پدر و مادرهایشان رویشان سرمایه‌گذاری می‌کنند، در فرانسه تنیس را یاد گرفته و در زیرساخت‌های همان جا تبدیل به یک بازیکن حرفه‌ای شده است. مثل هزاران دختران تنیس‌باز لهستانی و اسلواکیایی و چکی و روسی و سایر کشورهای اروپای شرقی که سال به سال وارد تنیس حرفه‌ای می‌شوند. خب این چه ارتباط به ایران و ایرانی بودن ارغوان رضایی پیدا می‌کند؟
من اصلاً به ارغوان خرده نمی‌گیرم که چرا پرچم فرانسه را بالا گرفته است. هر کسی حق دارد که وطن‌اش را انتخاب کند و هر جا را که در آن احساس می‌کند در خانه است دوست بدارد. هر کس دیگری هم در موقعیت او بود، احتمالاً همین انتخاب را می‌کرد. ضمن آنکه بعد از بازی‌های اسلامی بانوان کسی از مسئولین فعلی ورزشی ایران هم سراغ‌اش نرفت. حرف من فقط این است که ما چرا باید در باد افتخارآفرینی‌های او برای فرانسه او بخوابیم و پز پیروزی‌هایش را بدهیم و در این گوشه‌ی دنیا به خودمان مدام بگوییم که او یک ایرانی است؟ این طرز فکر نه تنها به افتخارات ملی ما نمی‌افزاید، بلکه به اعتقاد من باعث گمراه شدن‌مان از مشکلات واقعی ورزش زنان ایران می‌شود.
چند تا لطیفه از غضنفر