توسل به مقربان و برگزيدگان، ويژگي ديگر توست و تو انسان متوسلي هستي. دعا و نيايش، اجازه‌ی ورود به بارگاه ملكوتي خداي رحمان است و توسل، طلب مرشد و راهنمايي است كه تو را در اين وادي به ديدار معشوق، دلالت و راهنمايي كند.
خدايا! تويي مقصد رهروان و پناهِ پناه‌جويان. جهان آفرينش به تو اقتدا مي‌كند و عاشقان به اوليای تو توسل مي‌جويند. دعا و توسل، نوري است كه از شعله‌هاي فروزان دل‌هاي سوخته مي‌تابد. آهي است كه از نهاد عاشقي بي‌تابِ وصل و بي‌قرارِ اصل، برمي‌آيد.
آري، آن‌گاه كه تو دست به دعا برمي‌آري، زيباترين، عميق‌ترين، متعالي‌ترين و مثبت‌ترين جمله‌های تأكيدي بر زبان تو جاري مي‌شود، آن‌چنان شور و تحولي در وجودت مي‌آفريند كه محراب قلبت از ايمان، سرشار و جام وجودت از مِي نابِ توكل، لبريز مي‌شود و اين‌چنين است كه به مدد اين نيروي نامرئي، ناگاه، همه‌چيز تغيير مي‌كند، راه‌هاي جديدي فراروي تو گشوده مي‌شود، بهترين راه‌حل‌ها به ذهنت مي‌رسد و آينده‌اي را كه هيچ‌كس نمي‌توانست ببيند، تو با نيروي كشف و شهود در جام‌جم قلبت به‌روشني مي‌بيني.
توسل يعني براي سفر، بهترين راهنما را برگزيدن و به بهترين برگزيدگان، اقتدا كردن. براي رسيدن به آن غايت كمال و آن نهايت جمال، به التماس و زاري، چاره جستن و راه پرسيدن، با تمام توان و آرزو، درها را كوفتن و از مقربان و شايستگان، وساطت خواستن. توسل، جامه‌ی زيبايي است كه به قامت انسان سالك بريده‌اند. او، كسي است كه براي رسيدن به آرمان بزرگ زندگي‌اش كه همان ديدار معشوق و در‌برگرفتن محبوب است، از همه‌ی مقربان و برگزيدگان مدد مي‌خواهد و به هر آن‌كه از يار او نشاني دارد، توسل مي‌جويد تا او را به حريمش رهنمون سازد.
آري اي انسان برتر، اي انسان زيباي ديگر، اي پديده‌ی متحول‌شده و خودشكوفا كه قدم به راه عرفان و مسيري الهي گذاشته‌اي تا به اوج قله‌هاي بلند انسانيت صعود كني و هويتت، شخصيتت، باورها و استعدادهايت، زندگي و آرمان‌هايت را در مسيري پيش‌ببري كه به فلسفه‌ی بودنت، معنا و مفهوم مي‌بخشد. پيش از اين شنيده‌اي كه:
طي اين مرحله بي‌همرهي خضر مكن
ظلمات است، بتـرس از خطر گمراهي
ظلمات است، بتـرس از خطر گمراهي
خضرِ تو همان اوليای خدا و انسان‌هاي برگزيده‌اند كه راهنماي كشتي طوفان‌زده‌ی بشريت در شب يلداي اين درياي بي‌كران‌اند؛ اينان ستاره‌هايي هستند كه در آسمان كمال مي‌درخشند و به اميدي كه تو در آن درياي بي‌كران، فانوس درياييِ وجودِ آنان را ببيني و در آن راه تاريك و پرخطر، به ستاره‌ی قطبي اقتدا كني. انسان متوسل، كسي است كه مسير هدايت و كمال را با چراغ نوراني اوليای خدا، كوتاه‌تر و زيباتر طي‌مي‌كند. پس خود را در مسير كمال، انساني متوسل بدان و باور كن كه ياران خدا در اين مسير زيباي الهي، تو را يار و ياور خواهند بود و تو در دنيايي از آرامش و حضور، اين راه را با موفقيت طي خواهي كرد و به ديدار حضرت دوست، نائل خواهي شد.
دکتر علیرضا آزمندیان
چند تا لطیفه از غضنفر