ميروم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ويرانه خويش
بخدا می برم از شهر شما
دل شوريده و ديوانه خويش
می برم تا که در آن نقطه دور
شستشويش دهم از زنگ گناه
شستشويش دهم از لکه عشق
زين همه خواهش بی جا و تباه
می برم تا زتو دورش سازم
ز تو ای جلوه اميد محال
می برم زنده به گورش سازم
تا از اين پس نکند ياد وصال
ناله ميلرزد، ميرقصد اشک
آه بگذار که بگريزم من
از تو ای چشمه ی جوشان گناه
شايد آن به که بپرهيزم من
بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چيد
شعله آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسيد
عاقبت بند سفر پايم بست
ميروم خنده به لب خونين دل
ميروم از دل من دست بدار
ای اميد عبث بی حاصل
چند تا لطیفه از غضنفر